Sun goes down

No i przyszła wiosna. 
Co prawda u mnie, nie wiedzieć czemu, spowodowała napływ lenistwa, ale tłumacze sobie to jeszcze pozostałością klimatu świątecznego. Odnośnie świąt to po zjedzeniu wszystkiego co znajdowało się na stole (nie było ważne na jakim stole, ważne, że nadawało się do jedzenia), postanowiłam przejść na dietę (tak, jakbym przez całe życie nie była na diecie...). Trwała ona dokładnie 1,5 dnia, kiedy to mój Luby przyszedł do mnie z paczką czipsów, bo ma zły humor. Nie przychodzi się do mnie z paczką czipsów. Szczególnie jak jestem na diecie. Mam słabą silną wole i jeśli chodzi o jedzenie jestem mało asertywna ;P A tak na poważnie, to przez ostatnie, 4 miesiące, jadłam tylko warzywa i powiem szczerze, że teraz jak widzę warzywo to mam ochotę uciec. Chociaż według mojego podejścia, czekolada to warzywo, wiec wychodzi na to, że nie przed każdymi warzywami chce uciekać.
Widzę, że znów mi się włączyło gadanie i pisze co mi ślina na język (klawiaturę?) przyniesie, wybaczcie!

Zadziwiające jest to to, że w zimie ubierałam się bardziej kolorowo, niż na wiosnę. Tak, tak, ja zawsze muszę być na przekór wszystkiemu i wszystkim. Spodziewajcie się czarnych i futrzanych ciuchów w lecie, w końcu nigdy nie wiadomo, co mi do głowy strzeli.

Odkryłam, że robienie zdjęć to jednak wciąż dla mnie trauma i nie wiem co mam ze sobą zrobić. Tło idealnie dobrane, jestem niczym owe drzewa (ciekawie czy kiedyś rozluźnię zdjęciowy ścisk szczęki i się do Was uśmiechnę?)

A jednak! Widzicie, pokonałam swojego biczfejsa, który towarzyszy mi przez całe życie (wybaczcie, otrzymałam go w genach po mojej Rodzicielce, razem z wrednością i skłonnością do awanturowania się bez powodu - a nie, wróć... Awanturowanie się bez powodu to cecha każdej kobiety, a nie tylko moja i mojej Rodzicielki). Odnotowuje w kalendarzu, fakt mojego uśmiechu na zdjęciu.

Zdjęcia w mrocznym klimacie... A tak na prawdę, to robione wieczorem, gdy zachodziło już słoneczko, bo miałam szalony dzień, a musiałam je zrobić, bo od jutra nie będę miała aparatu, co nie jest dla mnie najlepszą wiadomością, jaką mogłam usłyszeć.

Pamiętam jak mówiłam "nigdy nie będę chodziła w sportowych butach na co dzień". Mea culpa. Przyznaje się do winy. Teraz mogłabym chodzić w nich codziennie i chętnie przytuliłabym jeszcze kilka par (najlepiej między 10, a 150). I tak, kupiłam sobie męski model (jam, jest Wielka Stopa i r.i.p moja kobiecość)! Lubię te przerażone spojrzenia facetów na ulicy, którzy nagle zaczynają się zastanawiać czy przypadkiem nie zainwestowali w buty dla bab :D

Sweterek: H&M | Ramoneska: Mohito | Spodnie: Cropp | Buty: New Balance